کد مطلب:150231 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:194
تنها، اما مسئول
نه پیامبر صلی الله علیه و آله در كار خود از تنهایی اش هراسید و نه علی علیه السلام از تنها گذاشته شدنش به وسیله طلحه و زبیر ترسی به خود راه داد و نه حسین علیه السلام برای احیای دین و دینداری، تنهایی خود را بهانه كرد و از مسئولیت بازایستاد و نه من می توانم چنین كنم و نه تو!
پیام كربلا این است كه حقانیت دین به خود دین است، نه به تعداد طرفدارانش و دفاع از دین به جهت حقانیت خود دین است. یك دین وقتی حق است حتی اگر یك نفر حقانیت آن را بشناسد، حق همان است كه از آن دفاع كند، و تنها كار حق در آن شرایط همان دفاع آن یك نفر است از دین حق، و اساس هم همین است كه كاری كه می كنیم حق باشد. حال اگر این كار حق توسط یك نفر انجام گیرد و یا توسط میلیاردها نفر، اعتبار آن به حق بودن آن است و نه به كثیر بودن افراد آن.
همیشه دین بزرگ را خطرهای بزرگ تهدید می كند، لذا آنهایی كه برای دین بزرگ، ارزشی بیشتر از خطرهای بزرگ قائلند بزرگی خطر را می شناسند ولی بزرگی خطر، آنها را از مواجهه با خطر بزرگ نمی رماند. نه آنكه خطر بزرگ آنها را خانه نشین كند تا خطر بزرگ، بزرگتر نمایان شود و دینداران به حقارت بیفتند. كه خداوند برای دینداران حقارت را نخواسته است و فرموده «و لله العزة و لرسوله و المؤمنین ولكن المنافقین لا یفقهون»
(عزت از آن خدا و رسول و مؤمنین است ولی منافقان این را نمی فهمند) حیله معاویه بزرگترین خطر تاریخی تا قیام قیامت بود كه بر دامن اسلام افتاد. آتشی بود و بنا داشت دامن اسلام را به كلی بسوزاند ولی بزرگی دین از چشم حسین علیه السلام و حكمت حسینی بالاتر از آن است كه این خطر بزرگ، بزرگی دین را بیرنگ كند و دین خاموش بماند، و حكمت حسینی همین است كه
بزرگی خطر، ما را از صحنه دفاع از دینی بزرگتر منصرف نكند. حال كه این نكته روشن شد، چه خطری است كه از عظمت حسین علیه السلام بزرگتر باشد، و بزرگی حسین علیه السلام آن را كوچك و خوار نكند؟
پیام كربلا این است كه حقانیت دین به خود دین است، نه به تعداد طرفدارانش و دفاع از دین به جهت حقانیت خود دین است. یك دین وقتی حق است حتی اگر یك نفر حقانیت آن را بشناسد، حق همان است كه از آن دفاع كند، و تنها كار حق در آن شرایط همان دفاع آن یك نفر است از دین حق، و اساس هم همین است كه كاری كه می كنیم حق باشد. حال اگر این كار حق توسط یك نفر انجام گیرد و یا توسط میلیاردها نفر، اعتبار آن به حق بودن آن است و نه به كثیر بودن افراد آن.
همیشه دین بزرگ را خطرهای بزرگ تهدید می كند، لذا آنهایی كه برای دین بزرگ، ارزشی بیشتر از خطرهای بزرگ قائلند بزرگی خطر را می شناسند ولی بزرگی خطر، آنها را از مواجهه با خطر بزرگ نمی رماند. نه آنكه خطر بزرگ آنها را خانه نشین كند تا خطر بزرگ، بزرگتر نمایان شود و دینداران به حقارت بیفتند. كه خداوند برای دینداران حقارت را نخواسته است و فرموده «و لله العزة و لرسوله و المؤمنین ولكن المنافقین لا یفقهون»
(عزت از آن خدا و رسول و مؤمنین است ولی منافقان این را نمی فهمند) حیله معاویه بزرگترین خطر تاریخی تا قیام قیامت بود كه بر دامن اسلام افتاد. آتشی بود و بنا داشت دامن اسلام را به كلی بسوزاند ولی بزرگی دین از چشم حسین علیه السلام و حكمت حسینی بالاتر از آن است كه این خطر بزرگ، بزرگی دین را بیرنگ كند و دین خاموش بماند، و حكمت حسینی همین است كه
بزرگی خطر، ما را از صحنه دفاع از دینی بزرگتر منصرف نكند. حال كه این نكته روشن شد، چه خطری است كه از عظمت حسین علیه السلام بزرگتر باشد، و بزرگی حسین علیه السلام آن را كوچك و خوار نكند؟